Het ontstaan van Gedie ligt in het jaar 1987. Wijlen Reind Breman, één van de oprichters van de Breman Installatiegroep, kwam als wethouder, bij wat toen nog Gemeente Genemuiden heette, regelmatig in aanraking met gezinnen waarin één of meerdere kinderen een verstandelijk beperking had. Hij zag en hoorde hoe moeilijk het was voor deze ouders om hun kind, wanneer het eenmaal de volwassen leeftijd had bereikt, te laten meedraaien in het arbeidsproces. Ze hadden te maken met ellenlange wachtlijsten bij instanties, zoals de WeZo, en ook bij de reguliere bedrijven was het antwoord vaak nee. Dus besloot Reind, ook in overleg met zijn broers, om het heft in eigen hand te nemen. Hij kreeg de mogelijkheid om een meubelfabriek over te nemen. Hier kreeg hij de kans om Wajongeren te plaatsen. “Reind zei altijd: ‘Iedereen verdient een plek op de arbeidsmarkt. Ook mensen met een beperking,” aldus Klaas.
Groei
Het ging prima, complete bedden maakten de jongeren. Zo’n 50-60
verschillende modellen, op jaarbasis 30.000 stuks. ‘Op het model Esther slaap ik nog steeds’, vertelt Klaas. Na verloop van tijd merkte Reind dat het werk zich voornamelijk leende voor jongens. Meiden vielen veelal buiten de boot en dat stond hem niet aan. De huur van een pand aan de Schering in Genemuiden volgde en hier waren de werkzaamheden voornamelijk sorteren en inpakken. Geschikt voor zowel meiden als jongens. Dat bedrijf kreeg de naam Gedie, een afkorting voor ‘Genemuiden Dienstverlening’. Het bedrijf verricht voornamelijk werkzaamheden gerelateerd aan de meubelgroothandel en voor de tapijtindustrie die toen en nu nog steeds volop bedreven wordt in Genemuiden. Het aantal medewerkers groeide in die twee bedrijven, steeds meer jongeren konden een plek krijgen.
Na verloop van tijd moest er afscheid genomen worden van de meubelfabriek. Consumenten kozen steeds vaker voor een boxspring dan voor een bedombouw en om daarin mee te gaan, moest een behoorlijke investering gedaan worden en de werkzaamheden veranderden dusdanig, dat het te complex werd voor de jongeren. Klaas: ‘We waren op weg om een “normale” meubelfabriek te worden en dat was nou net niet bedoeling.’ De medewerkers en de werkzaamheden werden overgebracht naar Gedie. Toch breidden de werkzaam-heden op het gebied van houtbewerking zich weer uit met de komst van laminaat, parket en pvc-vloeren. Er kwam veel vraag naar presentatieborden. De ruimte aan de Schering werd te beperkt. Besloten werd om de werkzaamheden opnieuw te splitsen. De werkzaamheden gericht op de tapijtindustrie worden nu gedaan in het pand aan de Jutestraat.
In 2015 is Gedie onderdeel geworden van de Breman Installatiegroep. Reind wou er voor zorgen dat Gedie, mocht hij er niet meer zijn, bestaansrecht zou houden. De Breman Installatiegroep stemde hiermee in. Het geeft de groep voordelen. Want ook vanuit de overheid komen steeds meer signalen dat het bedrijfsleven richting een inclusieve arbeidsmarkt moet. Een juiste mix van mensen met en zonder een beperking binnen een bedrijf. Door Gedie toe te voegen aan de groep kon hierin een grote stap genomen worden.
De toekomst
Op de vraag aan Klaas: ‘Hoe zie je de toekomst van Gedie?’ komt niet gelijk een antwoord. Klaas: ‘Dat is een goede vraag, die ik lastig vind te beantwoorden. We zijn er van overtuigd dat er voor deze doelgroep altijd werk moet blijven. Ook zien we mogelijkheden om onze mensen te detacheren, zoals nu gebeurt bij Breman Techniek en Breman Zuid. Gedie onderdeel maken van de groep was op papier snel geregeld, maar in de praktijk gaat het moeizamer. Breman Beheer heeft na het overlijden van Reind aangegeven zeker verder te gaan met Gedie, maar hoe de toekomst er precies uit gaat zien, weet ik niet. Reind was een heel belangrijke schakel tussen Gedie en Breman, die we letterlijk en figuurlijk kwijt zijn. Ik hoop dat Gedie echt onderdeel wordt van Breman. Op alle gebieden. Of we het nu hebben over de VWB of aandelen in Brebeleg, dat het ook voor ons mogelijk is. We willen graag gezien worden als een volwaardig Breman bedrijf. Daar zijn nog wel stappen te maken. Of ik dat nog mee ga maken weet ik niet. Volgend jaar hoop ik met pensioen te gaan. Dat ik destijds op die dinsdagmiddag tegen Reind zei: ‘Ik doe het, ik neem die baan aan.’ Daar heb ik geen seconde spijt van gehad. Ik ga nog elke dag met plezier hier naartoe en het werken met deze bijzondere mensen heeft me vanaf dag één geboeid. Ik hoop dat ik dit kan overbrengen op mijn opvolger, die hopelijk snel wordt gevonden.’
